Sołectwo Dabrowa Dąbrowa to wieś położona na zachodzie gminy Masłów. Składa się z 4 części: Dąbrowa-Kolonia, Zabieligórze, Koszarka, Dąbrowa-Osiedle. Do 1954 roku siedziba gminy Dąbrowa. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa kieleckiego. Obecnie większa część Dąbrowy po rozczłonkowaniu tego obszaru znajduje się w Kielcach, a pozostały jej obszar w gminie Masłów. W części kieleckiej zlokalizowany jest kościół pw. NMP Matki Kościoła oraz drewniana kaplica o konstrukcji zrębowej, wzniesiona ok. poł. XIX wieku (1866 r.). Na skraju gminy, na stoku Świniej Góry znajduje się cmentarz choleryczny.

Sołtys: Aniela Cedro - wybrana w dniu: 18.06.2024r.

Rada sołecka:

• Marta Gawrońska
• Grzegorz Ksel
• Władysław Pawłowski
• Łukasz Zemsta

Powierzchnia: 2157 ha

Liczba mieszkańców: 1070 osób (wg danych na 2024-12-31)

Kultura: Zespół Śpiewaczy „Dąbrowianki” z Dąbrowy – 16 pań, które nie szczędzą czasu i sił, aby utrzymywać w pamięci tradycje i obyczaje ludowe. Śpiewają kolędy, pastorałki, pieśni kościelne, pieśni i piosenki ludowe.

Kościoły i kapliczki: Kościól pw. NMP Matki Kościoła oraz drewniana kaplica o konstrukcji zrębowej, wzniesiona ok. poł. XIX wieku (część ta należy do Kielc).

Trochę historii: Według dokumentu z 1438 r. biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki, fundator kościoła w Bodzentynie, dbający szczególnie o rozwój gospodarczy biskupstwa, powierzył kmieciowi z Domaszowic Marcinowi Szowiłowiczowi założenie od podstaw wsi Sedlnicza, co według tytułu kopii dokumentu jest dzisiejsza Dąbrową. Dąbrowa lokowana była na prawie wsi niemieckich, nad rzeką Silnicą, między wsiami Masłowem i Domaszowicami. Lokacja ta nieco uszczupliła ziemie użytkowane przez kmieci z Domaszowic. Możemy więc uznać rok 1438 jako początek wsi Dąbrowa. Dokument świadczy, że wcześniej istniały wsie Masłów i Domaszowice. Wieś znana była z licznych barci, które dostarczały przedni miód na stół biskupa.

Około 1613 r. sołectwo w Dąbrowie przejął Walenty Duracz, który ożeniwszy się z Cedrówką tu zamieszkał i stąd kierował swymi kuźnicami, m.in. w Adamowie i Rudzie Strawczyńskiej. Jego działalność gospodarcza przyczyniła się do uzyskania przez niego szlachectwa.

Lustracja z końca XVIII wieku informuje: „Wieś Dąbrowa w dawniejszych latach w rudy żelaza obfitowała, które nie tylko na kuźnicę cedzyńską i brzezińską, ale i na kuźnice samsonowskie brane.... Innej rudy w nowej górze dotąd wynaleźć nie mógł chociaż corocznie doły nowe kopią...".

Chłopi z Dąbrowy „...od św. Michała (29 września) do św. Wojciecha (23 kwietnia) od pańszczyzny wolni, w górach przez ten czas doły kopać i rudę dobywać są obowiązani". W pozostałą część roku powinni odrabiać chłopi pańszczyznę pieszą (bez sprzężaju).

W sąsiedztwie Kielc, w obrębie Szydłówka i Dąbrowy występowały rudy żelaza w postaci syderytu, hematytu, limonitu i sforosyderytu. W rejonie wzgórz szydłowskich od strony kotliny Masłowa na terenie dzisiejszej Dąbrowy istniały bogate złoża rud żelaza, a ślady osadnictwa sięgały prawdopodobnie wczesnego średniowiecza, jednak z braku kompleksowych badań archeologicznych trudno to udowodnić.

Według lustracji z 1789 r. było tu 155 mieszkańców, z tego 75 mężczyzn i 80 kobiet. Dysponowali oni 40 gospodarstwami, zaopatrzonymi w 3 konie, 76 wołów i 126 szt. bydła.

Opis województwa krakowskiego z 1827 r. wymienia występowanie w Dąbrowie glinki ogniotrwałej oraz ołowiu. „Rudy żelaznej dostają w Miedzianej Górze i Dąbrowie, brunatnej, czerwoną przechodzącej... posyłają do hut samsonowskich".

W 1894 r. w Dąbrowie na cholerę zmarły dwie osoby. Cmentarzem tzw. cholerycznym dla gminy Dąbrowa i okolic była w tym czasie mogiła na stoku Świniej Góry (obecnie teren Ogrodu Działkowego „Zielona Dolina"). Posłem na pierwszy sejm w 1919 roku, po 123 latach rozbiorów, z listy Związku Ludowo - Narodowego (endecja) był Dominik Tutaj z Dąbrowy. Według spisu z 30 IX 1921 roku Dąbrowa liczyła 1178 mieszkańców.

Miejsca ciekawe odwiedzenia oraz atrakcje: Cmentarz tzw. choleryczny mogiła na stoku Świniej Góry (obecnie teren Ogrodu Działkowego „Zielona Dolina").